Hayir, yemin ederim o kiyamet gününe.

Yine hayir, yemin ederim o sürekli kendini kinayan nefse.

Insan, kendisinin kemiklerini bir araya toplayamayacagimizi mi saniyor?

Evet, bizim onun parmak uçlarini bile aynen eski haline getirmeye gücümüz yeter.

Fakat insan günahi devam ettirmek ister.

O kiyamet günü ne zaman? diye sorar.

Ne zaman ki o göz simsek çakar,

Ay tutulur,

Günes ve ay toplanir,

Iste o gün insan, "kaçacak yer neresi?" der.

Hayir, hayir, yok bir siper.

O gün varilip durulacak yer, ancak Rabbinin huzurudur.

O gün insana, yapip öne sürdügü ve geri biraktigi ne varsa bildirilir.

Dogrusu insan kendi nefsini görür,

Bir takim özürler ortaya atsa da.

Onu hemen okumak için dilini depretme.

Kuskusuz onu toplamak ve okumak bize aittir.

O halde biz onu okudugumuz zaman sen onun okunusunu takip et.

Sonra onu açiklamak da bize aittir.

Hayir, siz pesin olani (dünyayi) seviyorsunuz da

Ahireti birakiyorsunuz.

Yüzler var ki o gün isil isil parlar.

Rabbine bakar.

Yüzler de var ki o gün asiktir.

Anlar ki kendisine belkiran (bel kemiklerini kiran belali bir is) yapilir.

Hayir hayir, ne zaman ki can köprücük kemiklerine dayanir,

"Tedavi edebilecek kimdir?" denilir.

Can çekisen bunun o ayrilik ani oldugunu anlar.

Bacak bacaga dolasir..

Iste o gün sevk, ancak Rabbinedir.

Fakat o, ne sadaka verdi, ne namaz kildi.

Fakat yalanladi ve döndü.

Sonra da çalim sata sata ailesine gitti.

Gerektir o bela sana, gerek.

Evet, gerektir o bela sana gerek.

Insan basibos birakilacagini mi sanir?

O, dökülen erlik suyundan bir damla (sperm) degil miydi?

Sonra bir aleka (embriyon) oldu da Rabbi onu biçime koydu, sonra sekil verdi.

Ondan da iki cinsi; erkek ve disiyi var etti.

Peki, bunu yapanin ölüleri diriltmeye gücü yetmez mi?